Deze keer stellen we je voor aan Siphokazi. De huismoeder in het jongenshuis. Haar naam, Siphokazi, betekent ‘groot geschenk’ in de Xhosa-taal. En dat is ze zeker. Waarom? Dat lees je in dit interview.
Naam: Siphokazi Ntshinga
Geboren: 8 september 1961 in Whittlesea
House: Harmony
Leuk feitje: Bravery
Waardoor ben je met Thamsanqa in aanraking gekomen?
“Ik werkte als huishoudelijke hulp voor Mevrouw Heather. Zij kende Louise en Gavin omdat ze elkaar op zondag zien in de kerk. Op een dag stelde ze mij aan Louise voor. Het klikte heel goed en ze zag wat in mij. Daar ben ik heel blij om, want zo werd ik deel van de Thamsanqa-familie.”
Vertel, hoe gaat het momenteel met jou en de kinderen waar je zorg voor draagt?
“Het gaat goed met ons. Ik ben verantwoordelijk voor House Bravery, oftewel the Boys House. Ik heb de jongens al een paar jaar onder mijn hoede en het is mooi om te zien hoe ze opgroeien tot jonge volwassen mannen. ‘Mijn’ twee oudsten zijn inmiddels 21 jaar oud. Ze zijn lang geworden, niet zo klein meer als vroeger. Allemaal doen ze hun best op school. Daar ben ik heel trots op.”
Hoe ervaar je het om voor ze te zorgen?
“Fijn. Maar dat zit ook in mijn karakter. Sinds ik klein ben, ben ik het al gewend om te zorgen. Ik groeide op in een dorpje en werd verzorgd door mijn oma. Zij heeft mij echt opgevoed.”
Hoe zag jouw jeugd er dan uit?
“Nou, als jong kind hielp ik al mee. Zo moest ik hout halen in het bos om te koken en het veld omploegen. Ik leerde als dorpsmeisje van jongs af aan om iemand in nood te helpen. Toen ik naar Port Elizabeth verhuisde, besloot ik ook om dat te blijven doen. En ik ben God dankbaar dat ik voor deze kinderen mag zorgen.”
Wat is je meest favoriete moment met de kinderen?
“Eigenlijk de simpele dingen. Zo vind ik het fantastisch om hun verjaardagen te vieren. Maar ook om samen televisie te kijken en naar het strand gaan. We zijn zelfs al een paar keer uit eten geweest. Dat vonden de jongens helemaal het einde. Niet vreemd, want dat doen we natuurlijk niet vaak.”
Wat is iets dat niemand van je weet? “Dat ik veel huil. Maar ik huil ook als ik me gelukkig voelde. En als iemand zich verdrietig voelt, krijg ik al snel tranen. Verdriet, daar kan ik echt niet tegen. Vooral als mensen in mijn omgeving dat hebben. Dan huil ik net zo makkelijk mee. Tranen komen gemakkelijk naar me toe. Nu ik ook met jou over de telefoon spreek, huil ik. Heel fijn om zo te praten over Thamsanqa en de kinderen. Ik wou dat ik door het scherm heen kon kruipen om te knuffelen. Dat gaat niet. Maar doe alsjeblieft de lieve groeten aan iedereen. Ik voel veel dankbaarheid.”
